Cockerill

In het Oost-Vlaamse dorpje Bazel hangt een tweehonderd jaar oude hangbrug die ingenieur Jean-Baptiste Vifquain ontwierp in opdracht van Philippe Vilain XIIII, een kamerheer van de Nederlandse koning Willem I.

Pal achter het prins-bisschoppelijk paleis van Seraing strekken zich de voormalige werkplaatsen uit van de firma Cockerill. 

In Seraing ging de elektriciteitscentrale van staalbedrijf Cockerill in het voorjaar van 2023 tegen de vlakte. Nochtans was hij bij zijn opening in 1901 een van de eerste centrales waar hoogovengas werd gebruikt om gasmotoren aan te drijven.

De Cockerillstraße in het Duitse Stolberg verklapt al dat de familie Cockerill zich begin negentiende eeuw ook in de buurt van Aken liet gelden.

De graftombe van de familie Cockerill op het kerkhof van Spa vervalt in het niets bij het monument dat een eeuw lang het familiegraf sierde.

Op het Luxemburgplein in Elsene kom je nog een beeltenis van John Cockerill tegen. In 1872, een jaar nadat zijn standbeeld in Seraing ontsluierd werd, nam Willem Rau, de hondstrouwe rechterhand van Cockerill, het initiatief om een standbeeld te schenken aan de stad Brussel. 

John Cockerill (en de rest van zijn familie) joegen België, Nederland, Pruisen en Frankrijk begin 19e eeuw het tijdperk van de industriële revolutie in. In het straatbeeld van Seraing werd enkele decennia na Cockerills dood een beeld onthuld dat de 'vader van de arbeiders' eert.

De broers Charles James en John Cockerill vingen in 1825 een concessie van de Nederlandse koning Willem I om in Plombières op zoek te gaan naar looderts.

De vier scheepsliften op het Centrumkanaal in Henegouwen overbruggen samen een hoogteverschil van 68 meter.

Met de dynamitering van hoogoven 6 is een van de laatste restanten van de Luikse staalindustrie uit het straatbeeld gewist.

Ook onze Franse buren woelden naar steenkool. In de Fosse Delloye duurde die zoektocht slechts een schamele 40 jaar, wegens niet rendabel.