Werktuigbouwkunde
Werktuigbouwkunde of werktuigkunde is een technische studie gericht op het ontwerpen van dynamische voorwerpen of statische constructies.
Deelgebieden[bewerken | brontekst bewerken]
De werktuigbouwkunde wordt opgesplitst in een aantal deelgebieden:
- machinebouw
- scheepsbouw
- offshore
- olie- en gaswinning
- onderzoek en toepassing
- energie- en aandrijftechniek
- staal- en constructiebouw.
- materiaalkunde
Binnen al deze sectoren worden objecten ontworpen die mechanische handelingen moeten uitvoeren (zoals tillen, wegen, verplaatsen, druk opbouwen, analyseren, warmte wisselen, verbinden, verspanen enz.). Ook de produceerbaarheid van de objecten is een onderwerp binnen de werktuigbouwkunde.
Werktuigbouwkundige apparaten[bewerken | brontekst bewerken]
Voorbeelden van werktuigbouwkundige toestellen en opstellingen zijn:
- Aandrijftechniek: zoals de benzinemotor, dieselmotor, elektromotor, stoommachine, gasturbine, en stoomturbine
- Constructies: brug, hijskraan, kapspant
- Machinebouw: bijvoorbeeld de palletiseermachine, robot
- Geregelde systemen: zoals de hydrauliek (hydraulische pers), pneumatiek (pneumatische boor), pompen (vloeistof- en luchtpompen), robotica en schakelaar (elektrische en handbediende)
- Verbindingsprincipes: bouten, klikken (snapverbinding), klinken, lassen, lijmen en perspassing
- Thermodynamica: bijvoorbeeld warmtewisselaar (cv-installaties), WKK, koelinstallaties, ketel
Werktuigbouwkundige theorie[bewerken | brontekst bewerken]
De theorie omtrent de werktuigbouw omvat onder andere:
- Constructieprincipes
- Constructieleer
- Mechatronica
- Overbrenging
- Sterkteberekeningen
- Stromingsleer
- Tribologie
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie Mechanical engineering van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.